Η Γκλόρια είναι 58 χρονών, χωρισμένη και τα παιδιά της έχουν ήδη φύγει από το σπίτι. Αποφασίζει όμως να μην περάσει μόνη την υπόλοιπη ζωή της. Για να καλύψει τον ελεύθερο χρόνο της κάνει διάφορες δραστηριότητες και ψάχνει ακόμη τον έρωτα σε πάρτι ενηλίκων που αναζητούν συντροφιά. Όταν συναντά τον Ροδόλφο, έναν χωρισμένο 65άρη, νομίζει πως βρήκε τον πραγματικό έρωτα. Η σχέση τους είναι πολύ δύσκολη καθώς ο Ροδόλφος έχει μία άρρωστη εξάρτηση από τα παιδιά του και την πρώην γυναίκα του. Η Γκλόρια ήθελε να τα δώσει όλα σ’αυτή τη σχέση, μόνο με το φόβο ότι μπορεί να είναι η τελευταία της, όμως η πραγματικότητα την φέρνει μπροστά σε αναπάντεχα εμπόδια που δεν ξέρει αν έχει το σθένος να τα ξεπεράσει. Προσπαθεί να αντιμετωπίσει τόσο εκείνα, όσο και το γεγονός ότι μεγαλώνει…

Μετά το ΝΟ, την ταινία που συνάντησε διεθνώς θερμή υποδοχή από κοινό και κριτικούς, με αποκορύφωμα την υποψηφιότητά του για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, η Χιλή παρουσιάζει ένα ακόμη μικρό διαμάντι. Σε παραγωγή των αδελφών Larrain (ο Pablo Larrain είναι ο σκηνοθέτης του ΝΟ) και σε σκηνοθεσία του Sebastián Lelio (Σεμπαστιάν Λέλίο) που έχει ήδη διακριθεί σε μεγάλα διεθνή φεστιβάλ (Locarno, Buenos Aires κλπ) με προηγούμενες ταινίες του, η ταινία Gloria, που είχε αποσπάσει στο τελευταίο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν το Films in Progress Award έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2013 και κέρδισε τις εντυπώσεις! Η πρωταγωνίστρια Παουλίνα Γκαρσία δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας και παραδίδει πολύτιμα μαθήματα αισιοδοξίας.

Ο Σαμουέλε είναι 12 χρονών και ζει σε ένα νησί στη μέση της θάλασσας. Πηγαίνει στο σχολείο, του αρέσει να ρίχνει με την σφεντόνα του και να κυνηγά. Προτιμά να παίζει στη γη παρόλο που τα πάντα γύρω του αναφέρονται στη θάλασσα και τους άνδρες, γυναίκες και παιδιά που επιχειρούν να τη διασχίσουν, για να φτάσουν στο νησί του. Αλλά το τελευταίο δεν είναι ένα οποιοδήποτε νησί, το όνομα του είναι Λαμπεντούζα και αποτελεί το πιο συμβολικό σύνορο της Ευρώπης, το οποίο διασχίζουν χιλιάδες πρόσφυγες τα τελευταία είκοσι χρόνια, σε αναζήτηση της ελευθερίας τους.

Ενώ η αρχική ιδέα του Ιταλού δημιουργού, όταν επισκέφτηκε για πρώτη φορά το νησί Λαμπεντούζα, ήταν να γυρίσει μια μικρού μήκους ταινία, γρήγορα συνειδητοποίησε ότι θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να συμπτύξει έναν τόσο πολύπλευρο κόσμο σε λίγα μόνο λεπτά. «Σε ό,τι με αφορά, και για καιρό, η Λαμπεντούζα δεν ήταν παρά ένας θόρυβος φωνών και εικόνων, παραγόμενος από τηλεοπτικά σποτ, και τίτλοι που σοκάρουν σχετικά με θανάτους, καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, εισβολών και λαϊκιστικών εξεγέρσεων. Ωστόσο, όταν πήγα στο νησί, ανακάλυψα ότι η αλήθεια βρίσκεται αρκετά μακριά από αυτό που αναπαράγουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι πολιτικοί και συνειδητοποίησα ότι θα ήταν αδύνατο να συμπτύξω ένα σύμπαν τόσο σύνθετο, όσο αυτό της Λαμπεντούζα, σε λίγα μόνο λεπτά. Η κατανόησή του απαιτούσε πλήρη και παρατεταμένη απορρόφηση. Δεν θα ήταν εύκολο. Ήξερα ότι θα έπρεπε να βρω έναν τρόπο να εισχωρήσω» αναφέρει στο σκηνοθετικό σημείωμά του ο Τζιανφράνκο Ρόζι. Για τις ανάγκες της ταινίας, μετακομίζει και περνάει περίπου ένα χρόνο στο νησί, όπου εστιάζει στους μόνιμους κατοίκους και την καθημερινότητά τους, ενόσω εκατοντάδες άνθρωποι προσπαθούν να φτάσουν εκεί. «Ζώντας εκεί, συνειδητοποίησα ότι ο όρος “έκτακτη ανάγκη” είναι ανούσιος. Κάθε μέρα είναι μια έκτακτη ανάγκη. Κάθε μέρα κάτι συμβαίνει.»

Παραλαμβάνοντας το βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, από την πρόεδρο της κριτική επιτροπής, Μέριλ Στριπ, ο Τζιανφράνκο Ρόζι το αφιέρωσε στους κατοίκους της Λαμπεντούζα και δήλωσε πως στο βάθος της σκέψης του βρίσκονται όλοι εκείνοι που δεν έφτασαν ποτέ στο νησί.

«Ήσυχος και χωρίς ‘πυροτεχνήματα’ κινηματογράφος, ο οποίος αναμφισβήτητα αποτελεί μια ισχυρή γροθιά.», Andrew Pulver, The Guardian

With the support of the Creative Europe Programme – MEDIA 

Πολωνία 1962. Η Anna, μια ορφανή μαθήτρια καλόγρια μεγαλώνει στο μοναστήρι. Όταν πια έχει έρθει ο καιρός να ορκιστεί καλόγρια, η Ηγουμένη την ενημερώνει ότι πρώτα θα πρέπει να συναντήσει το μόνο εν ζωή συγγενικό της πρόσωπο, την θεία της Wanda. Η αδερφή της μητέρας της, η οποία είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από την ίδια, της αποκαλύπτει ότι είναι Εβραία και ότι το πραγματικό της όνομα είναι Ida. Οι δύο γυναίκες ξεκινούν μαζί ένα ταξίδι αναζήτησης της αλήθειας για την οικογένειά τους, με σκοπό να ανακαλύψουν ποιες είναι και που ανήκουν πραγματικά.

Ο Pawel Pawlikowski επιστρέφει στην πατρίδα του την Πολωνία για πρώτη φορά στην καριέρα του για να καταπιαστεί με κάποια από τα πιο επίμαχα ζητήματα στην ιστορία της χώρας του – το τι έγινε μεταξύ Πολωνών Καθολικών και Εβραίων κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Η IDA πραγματεύεται το θέμα της προσωπικής ταυτότητας και των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών που συχνά τη διαμορφώνουν.

Ο Pawlikowski, ο οποίος έγινε γνωστός αρχικά στην Αγγλία με ταινίες όπως Last Resort και My Summer of Love, δημιούργησε με λιτότητα μία από τις πιο δυνατές και συγκινητικές ταινίες της χρονιάς, η οποία έχει κάνει ήδη μεγάλη εμπορική επιτυχία σε Γαλλία, Αγγλία και Αμερική.

Ο σκηνοθέτης επιλέγει να γυρίσει την ταινία σε άσπρο και μαύρο και σε 1.37:1 – το σχεδόν τετράγωνο κάδρο του κλασσικού κινηματογράφου και μας μεταφέρει στην Πολωνία του 60.

Σημείωμα σκηνοθέτη:

H IDA είναι μια ταινία για την ταυτότητα, την οικογένεια, την πίστη, την ενοχή, τον σοσιαλισμό και τη μουσική. Ήθελα να κάνω μια ταινία για την ιστορία, η οποία δεν θα ήταν ιστορική. Μια ηθική, αλλά όχι διδακτική ταινία. Ήθελα να πω μια ιστορία στην οποία ο καθένας «έχει τους λόγους του», μια ιστορία πιο κοντά στην ποίηση παρά στην αφήγηση. Περισσότερο απ’ όλα όμως, ήθελα να αποστασιοποιηθώ από τη συνήθη ρητορική του Πολωνικού Κινηματογράφου. Η Πολωνία στην IDA παρουσιάζεται από έναν ‘αουτσάιντερ’, φιλτραρισμένη μέσα από τη προσωπική μνήμη και το συναίσθημα, τους ήχους και τις εικόνες της παιδικής ηλικίας…

Αγγλική εξοχή, 1865. Η Κάθριν είναι παγιδευμένη σε έναν γάμο χωρίς αγάπη, με έναν πικρό άνδρα, ο οποίος έχει τα διπλά της χρόνια. Η σκληρή οικογένεια του, δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την καθημερινότητα της. Όταν ξεκινά μια παθιασμένη σχέση με έναν νεαρό εργάτη του κτήματος του συζύγου της, μια δύναμη απελευθερώνεται μέσα της, τόσο ισχυρή που τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει μέχρι να κατακτήσει αυτό που θέλει.

Η Lady Macbeth είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του θεατρικού σκηνοθέτη William Oldroyd και αποτελεί το τραγικό πορτρέτο μια όμορφης, αποφασιστικής και ανελέητης νεαρής γυναίκας, η οποία διεκδικεί την ανεξαρτησία της, σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από άνδρες. Η ταινία εμπνέεται από μια νουβέλα του δεκάτου ενάτου αιώνα με τίτλο ‘Lady Macbeth of Mtsensk’, του Nikolai Leskov. Η σεναριογράφος Alice Birch διαβάζοντας τη νουβέλα ένιωσε ότι οι θεματικές της θα αποτελούσαν συναρπαστικό υλικό για μια κινηματογραφική μεταφορά, άποψη με την οποία συμφώνησε και ο σκηνοθέτης William Oldroyd: “Γυναίκες όπως η Κάθριν, παραδοσιακά υποφέρουν στη σιωπή, αργοσβήνουν ή αυτοκτονούν. Αλλά εδώ έχουμε μια νεαρή πρωταγωνίστρια, η οποία παλεύει για την ανεξαρτησία της και αποφασίζει η ίδια ποιο θα είναι το πεπρωμένο της.”

Βραβεία / Συμμετοχές:

• Βραβείο Critics Choice, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ζυρίχης 2016
• Ειδική Μνεία, Διεθνές Διαγωνιστικό, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ζυρίχης 2016
• Βραβείο FIPRESCI, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σαν Σεμπαστιάν 2016
• Επίσημη Συμμετοχή, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Τορόντο 2016
• Βραβείο FIPRESCI, 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
• 15 υποψηφιότητες , Βρετανικά Βραβεία Ανεξάρτητου Κινηματογράφου 2017
• Υποψήφια για βραβείο καλύτερης διεθνούς ταινίας, Independent Spirit Awards 2018

Διεθνής Τύπος:

***** “Εξαιρετική ανατροπή στην ταινία εποχής – σαν Βικτοριανό Noir“,
The Guardian

***** “Σαγηνευτική!” The Telegraph

**** “Ένα από τα πιο πρωτότυπα Βρετανικά κινηματογραφικά ντεμπούτα των τελευταίων χρόνων.”, The Independent

**** “Εκπληκτική και πρωτότυπη! Σαν Τζέιν Ώστιν , με μια επικίνδυνη προσθήκη σεξ και φόνου.” Time Out

Με την υποστήριξη του

Η Σιμίν θέλει να φύγει. Ο Ναντέρ είναι δέσμιος του άρρωστου πατέρα του και δε θέλει να τον αφήσει μόνο. Έτσι χωρίζονται, και η κόρη τους, ελπίζοντας να γυρίσει γρήγορα η μητέρα της, μένει προσωρινά με τον Ναντέρ. Ανήμπορος να φροντίσει τον γέρο πατέρα του, ο Ναντέρ προσλαμβάνει μία γυναίκα για να τον περιποιείται. Αυτό που δεν ήξερε είναι ότι αυτή η γυναίκα δούλευε χωρίς την άδεια του συζύγου της και ότι ήταν έγκυος. Ή μήπως το ‘ξερε;
Χωρίς να το καταλάβει ο Ναντέρ αιχμαλωτίζεται σε έναν ιστό από ψέματα και κοινωνικές αντιδικίες που καταστρέφουν τη ζωή, τα όνειρά του αλλά και την εικόνα του στα μάτια της κόρης του.

Για την ταινία: Η ιρανική ταινία «Ένας Χωρισμός» έφυγε από το 61ο Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου με την Χρυσή Aρκτο για καλύτερη ταινία και την Αργυρή Aρκτο Γυναικείας Ερμηνείας (από κοινού στις τρεις πρωταγωνίστριές της) και την Αργυρή Aρκτο Ανδρικής Ερμηνείας (επίσης από κοινού στους άνδρες πρωταγωνιστές). Είναι η δεύτερη φορά που ο Φαραντί φεύγει θριαμβευτής από το Βερολίνο, αφού και η προηγούμενη ταινία του, το «Τι Απέγινε η Έλι» (2009) είχε αποσπάσει Αργυρή ʼρκτο Σκηνοθεσίας στο 59ο Φεστιβάλ.
Είναι αναμφισβήτητα η μεγάλη καλοκαιρινή έκπληξη στο γαλλικό box office, και μία τεράστια εμπορική επιτυχία, καθώς κινήθηκε στις πρώτες θέσης απέναντι από ταινίες όπως το «Τransformers 3» και το «X-Men». Η ταινία άνοιξε στις 8 Ιουνίου σε 105 αίθουσες, και μόλις από την πρώτη εβδομάδα ξεπέρασε τα 150.000 εισιτήρια, αριθμός ρεκόρ για ξενόγλωσση «arthouse» ταινία στη Γαλλία. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη που κάθε εβδομάδα ο αριθμός των κοπιών ολοένα και μεγάλωνε, για να φτάσει μέσα σε πολύ μικρό διάστημα να προβάλλεται σε 240 αίθουσες και σήμερα να έχει ξεπεράσει το 1.000.000 θεατές.
«Το ασταμάτητο χειροκρότημα μετά την προβολή της ταινίας στο Βερολίνο ήταν ένας φόρος τιμής, έστω εν μέρει στην ευαισθησία -και ίσως το αναπόφευκτο- της τέλειας «λύσης» του δράματος που επιλέγει ο σκηνοθέτης για το τέλος αυτής της περίπλοκης θεματικά και αφηγηματικά ιστορίας». 4/5 Screen
«Αφηγηματικά σύνθετη, με ένταση, πυκνότητα και ηθική πρόκληση το «Ένας Χωρισμός» είναι η πιο δυνατή ταινία του Φαραντί μέχρι σήμερα».Variety

Το Ένας Χωρισμός ήταν η ταινία λήξης του 17ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας και η ταινία που εκπροσώπησε το Ιράν στα Βραβεία της Ακαδημίας 2012, και απέσπασε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Οι ερωτευμένοι Μαρίνα και Ορλάντο σχεδιάζουν να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους μαζί. Η εικοσιεπτάχρονη Μαρίνα εργάζεται ως σερβιτόρα και φιλοδοξεί να ασχοληθεί επαγγελματικά με το τραγούδι. Ο Ορλάντο είναι είκοσι χρόνια μεγαλύτερός της και ιδιοκτήτης μιας εταιρίας εκτυπώσεων.
Ένα βράδυ, μετά τον εορτασμό των γενεθλίων της Μαρίνας, ο Ορλάντο νιώθει μια ξαφνική αδιαθεσία. Εκείνη θα τον οδηγήσει εσπευσμένα στα επείγοντα, όπου δυστυχώς θα πεθάνει αμέσως μόλις φτάσει στο νοσοκομείο.
Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του συντρόφου της, η Μαρίνα αντιμετωπίζει όχι μόνο την απροθυμία της οικογένειας του να την συμπεριλάβει στο πένθος, αλλά και την καχυποψία τους, σχετικά με τις συνθήκες κατά τις οποίες συνέβη το τραγικό συμβάν.
Η Μαρίνα είναι τρανσέξουαλ και αυτή είναι η ιστορία του αγώνα της για το δικαίωμα να είναι ο εαυτός της. Έναν αγώνα που δίνει σε όλη τη ζωή, με σκοπό να γίνει η γυναίκα που είναι σήμερα – μια σύνθετη, δυνατή , ειλικρινής και φανταστική γυναίκα.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Η Φανταστική Γυναίκα είναι για μένα μια ταινία αισθητικού μεγαλείου, αφηγηματικού σθένους, έντασης και συναισθημάτων. Πολυτονική, πολύ-βιωματική, πολύ-συναισθηματική. Είναι εορτασμός και ταυτόχρονα προσεκτική εξέταση του κεντρικού της χαρακτήρα: Μαρίνα Βιδάλ. Τι θα αντικρίσουν οι θεατές όταν δουν τη Μαρίνα; Θα δουν ένα πλάσμα που αλλάζει συνεχώς μορφές, που κυλάει, που πάλλεται και μεταβάλλεται συνεχώς. Αυτό που βλέπουν δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται, η Μαρίνα είναι μια δίνη που εξιτάρει τη φαντασία και την επιθυμία του θεατή, προσκαλώντας τον να δοκιμάσει τα όρια της δικής του ενσυναίσθησης.

Βιογραφικό σκηνοθέτη
Χιλιανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του , La Sagrada Familia έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν το 2006, ενώ απέσπασε πολλά διεθνή βραβεία και διακρίσεις. Το Navidad, η δεύτερη ταινία του, έκανε πρεμιέρα στο Δεκαπενθήμερο σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών το 2009. Ακολούθησε το El Año del Tigre που προβλήθηκε για πρώτη φορά στο φεστιβάλ του Λοκάρνο το 2011. Ο Σεμπάστιαν Λέλιο τιμήθηκε με την Υποτροφία του Guggenheim κι έλαβε βοήθεια από το Πρόγραμμα Καλλιτεχνών DAAD (DAAD Berliner Künstlerprogramm).
Η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του, η διεθνώς αναγνωρισμένη Gloria, απέσπασε την Αργυρή ʼρκτο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στη Berlinale το 2013. Η Gloria ήταν η επίσημη πρόταση της Χιλής για το Όσκαρ καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και τα Βραβεία Goya. Η ταινία Μια Φανταστική Γυναίκα είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία στου σκηνοθέτη.

Η Αντέλ (Adèle Exarchopolous), μαθήτρια λυκείου, 15 χρονών, ονειρεύεται να βρει τον έρωτα και αρχίζει να εξερευνά την σεξουαλική της ταυτότητα. Η σχέση της με έναν συμμαθητή της έχει άδοξο τέλος, χωρίς ποτέ να της προκαλέσει το ενδιαφέρον και την ερωτική ένταση που λαχταρά να ανακαλύψει. Η ζωή της ανατρέπεται από τη στιγμή που θα συναντήσει τυχαία μια νύχτα την Έμμα (Léa Seydoux), ένα κορίτσι με μπλε μαλλιά. Μαζί θα ζήσουν μια έντονη ερωτική σχέση γεμάτη πάθος, αλλά και αγάπη. Η Έμμα βοηθά την Αντέλ όχι μόνο να ανακαλύψει τη σεξουαλική επιθυμία και απόλαυση αλλά και να προσδιορίσει τη ταυτότητα της σαν ενήλικη γυναίκα.

Ο Abdellatif Kechiche για ακόμη μια φορά μετά το “Games of Love and Chance” επιστρέφει στην εξερεύνηση της εφηβικής περιόδου και των πρώτων ερωτικών ανακαλύψεων. Η σκηνοθετική του μαεστρία, επιβεβαιώνεται στη δημιουργική διαχείριση της χρονικής διάρκειας της ταινίας, η οποία επιτρέπει όχι μόνο την εξέλιξη των χαρακτήρων, αλλά και την ανάπτυξη των μεταξύ τους σχέσεων και εντάσεων.

“Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΑΝΤΕΛ (Κεφάλαια 1&2)” αποτελεί μια αφοπλιστικά ανθρώπινη ταινία, η οποία αποτυπώνει με ειλικρίνεια το ταξίδι προς την ενηλικίωση – συναισθηματική και ερωτική, αλλά και τον προσδιορισμό της σεξουαλικής ταυτότητας. Μια ιστορία αγάπης που ξεπερνά κάθε σύνορο.

Η Léa Seydoux στο ρόλο της Έμμα γοητεύει και τους πιο διστακτικούς και επιβεβαιώνει ακόμη μια φορά τις ερμηνευτικές τις δυνατότητες.
Ωστόσο, η Adèle Exarchopolous στον ομώνυμο ρόλο, είναι εκείνη που κλέβει την παράσταση και αναδεικνύεται ως η ηθοποιός αποκάλυψη του 66ου Διεθνούς Φεστιβάλ των Καννών 2013.

Εμπνευσμένη από το κόμικ “Le bleu est une couleur chaud” της Julie Maroh, των εκδόσεων Glenat. Η ελληνική έκδοση του κόμικ θα κυκλοφορήσει τέλη Οκτωβρίου, με τον τίτλο «Το Μπλε είναι το Πιο Ζεστό Χρώμα», από τις εκδόσεις ΚΨΜ.

«Η ταινία του Κεσίς διαρκεί τρεις ώρες και το μόνο πρόβλημα με αυτό είναι ότι θα ήθελα, πολύ ευχαρίστως να το παρακολουθώ για ακόμα επτά ώρες», Robbie Collin – The Telegraph

«Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, πολύ περισσότερο επειδή το φιλμ καταφέρνει να δώσει την εντύπωση πως μεταφέρει μία στενή προσέγγιση της καθαρής πραγματικότητας», Jonathan Romney – Screen International

«Μια ερωτική οδύσσεια από τον Αμπντελαντίφ Κεσίς γίνεται το παγκοσμίως, πιο αγαπημένο φιλμ στις Κάννες 2013», David Jenkins – Little White Lies

Trailer ταινίας: http://www.youtube.com/watch?v=nPvbxe4crlk

Το 1948, στη Χιλή του Ψυχρού Πολέμου, ο Γερουσιαστής Πάμπλο Νερούδα (Luis Gnecco) κατηγορεί την κυβέρνηση ότι  προδίδει το Κομμουνιστικό Κόμμα, γεγονός που προκαλεί την αντίδραση του Προέδρου Γκονζάλες Βιντέλα (Alfredo Castro). Ο αστυνομικός Όσκαρ Πελουτσοναου (Gael Garcia Bernal) έχει αναλάβει να συλλάβει τον ποιητή.

Ο Νερούδα προσπαθεί να διαφύγει από τη χώρα, με την γυναίκα του, τη ζωγράφο Ντέλια Ντελ Καρίλ, αλλά αναγκάζονται τελικά να κρυφτούν. Εμπνευσμένος από τα δραματικά γεγονότα της νέας του ζωής, ως φυγάς, ο Νερούδα γράφει την επική ποιητική συλλογή του «Canto General». Εντωμεταξύ στην Ευρώπη ο θρύλος του κυνηγημένου από την αστυνομία ποιητή μεγαλώνει και οι καλλιτέχνες  με επικεφαλής τον Πάμπλο Πικάσο κραυγάζουν για την ελευθερία του.

Ο ποιητής βρίσκει τον αγώνα με τον επιθεωρητή, ως ευκαιρία να επανεφεύρει τον εαυτό του. «Παίζει» μαζί του, αφήνοντας προσχεδιασμένα στοιχεία, κάνοντας πιο έντονο και επικίνδυνο το  παιχνίδι γάτας-ποντικιού.  Σε αυτή την ιστορία του διωκόμενου ποιητή και του αδιάλλακτου αντιπάλου του, ο Νερούδα αναγνωρίζει την ευκαιρία να γίνει τόσο ένα σύμβολο για την ελευθερία , όσο και θρύλος της λογοτεχνίας.

Κριτικές:
«Ένα συναρπαστικό ερωτικό γράμμα στην ίδια τη σύλληψη της μυθοπλασίας», Τhe Playlist
«Ο σκηνοθέτης στα εντυπωσιακά καλύτερά του, με ένα έργο τέτοιας ιδιοφυίας και ομορφιάς, και συνάμα δύναμης, που σε δυσκολεύει στο πώς να το επαινέσεις», Variety
«Το Νερούδα είναι μία θερμή και εγκάρδια ταινία για έναν ατίθασο και παθιασμένο άνθρωπο που διατρέχεται από ένα αδιόρατο αλλά αντιληπτό ρίγος», The NYTimes
«Μαγικό. Εντυπωσιακά πρωτότυπο. Ενας εξαιρετικός Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ», Indiewire
«Το Νερούδα παίρνει πολλά ρίσκα και, όπως και ο ποιητής από τη ζωή του οποίου εμπνέεται, δεν είναι πρόθυμο να παίξει σύμφωνα με τους κανόνες. Φτιαγμένο με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και ξέχειλο από ζωή και σημασία περισσότερο από άλλες “αληθινές” βιογραφίες, το ρίσκο που παίρνει αξίζει όσο τίποτα άλλο», The Guardian

Πάμπλο Λαραΐν
«Την αίσθηση της πραγματικής ζωής…αυτό θες να αιχμαλωτίσεις όταν κάνεις μια ταινία.
Βλέπουμε και αισθανόμαστε τον Πάμπλο Νερούδα σαν ένα τόσο σύνθετο και εκτενή δημιουργό, που είναι σχεδόν αδύνατον να τον κατατάξουμε σε μία μόνο κατηγορία, αδύνατον να κάνουμε μία ταινία – πορτρέτο με ένα κάθετο και γρήγορο τρόπο.
Γι’αυτό επιλέξαμε την ιστορία της φυγής του, την έρευνα και τον λογοτεχνικό θρύλο. Στο Νερούδα άρεσαν οι ιστορίες μυστηρίου, ένα είδος που εμπεριέχει αλλαγές και χαρακτήρες που εξελίσσονται, και στη δική μας περίπτωση, τα στοιχεία της φάρσας και του παραλόγου. Κανένας δεν καταλήγει όπως ξεκίνησε στην ιστορία- ούτε ο κυνηγός ούτε η λεία.
Για εμάς, η ταινία Νερούδα είναι μία ψεύτικη βιογραφία. Εφηύραμε έναν κόσμο, όπως ο Νερούδα είχε εφεύρει τον δικό του. Δημιουργήσαμε ένα “Νερουδιακό” φιλμ, όχι ένα φιλμ για το Νερούδα. Ένα διήγημα που ο Νερούδα θα ήθελε να διαβάσει.».

Λούις Νιέκο (Luis Gnecco) για τον Νερούδα
«Πάντα ένα παράδοξο, τόσο ευαίσθητος όσο μπορεί να είναι ένας άνρθωπος, αισθησιακός, ηδονιστικός, και την ίδια στιγμή ενεργός πολιτικά και αφοσιωμένος. Ιδιοφυής και αποφασιστικός από παιδί ακόμα, αδύναμος μερικές φορές, ακόμα και επιφανειακός. Κατηγορηματικός, γενναίος, περιπετειώδης και κομψός. Πάντα λαμπερός, ευλογημένος με το φως της ιδιοφυίας και εμπνευσμένος από την μούσα του με ένα πάθος, που αν υπήρχε στην πραγματικότητα, θα ήταν τυφλό και γεμάτο πείσμα».

Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ (Gael Garcia Bernal)
«Μου φαίνεται ότι πολύ λίγες ταινίες σαν κι αυτήν υπάρχουν. Και δεν εννοώ μία βιογραφία ελεύθερου ύφους που είναι εμπνευσμένη από τον συγγραφέα-υποκείμενο. Μιλώ συγκεκριμένα για το αμφιλεγόμενο θέμα που αφηγείται – τον κόσμο της ποίησης. Το σινεμά είναι ένας φανταστικός χώρος για το συναίσθημα και τις πνευματικές και αφηγηματικές του συνέπειες. Δεν εξαρτάται από τις λέξεις για να πραγματωθεί. Εντούτοις, η αφετηρία αυτής της ταινίας είναι οι λέξεις, οι επικίνδυνες λέξεις που σε κάνουν να ερωτεύεσαι και να δημιουργείς νέους κόσμους. Οι χαρακτήρες εγκλωβίζονται σε αυτόν τον ανεμοστρόβιλο κατά τη διάρκεια της ταινίας. Υποφέρουν καθώς δεν μπορούν να απελευθερωθούν από τα δεσμά της ποιητικής δημιουργίας. Και προφανώς ο ο ποιητής είναι εκείνος που διαβάζει αυτή την γλώσσα, που μπορεί να την επαναφέρει στην γη, κάνοντάς την ταυτόχρονα μύθο και αλήθεια. Δεν μπορώ να σκεφτώ καμία άλλη ταινία αυτή τη στιγμή, που να μπορεί να περιηγηθεί σε αυτά τα νερά και να είναι και τόσο διασκεδαστική την ίδια στιγμή, όπως είναι το «Νερούδα».»