Στις αρχές του 20ού αιώνα, ένας οίκος ανοχής ζει τις τελευταίες μέρες της ιστορίας του. Στον μικρόκοσμό του, κάποιοι άνδρες ερωτεύονται κι άλλοι γίνονται επικίνδυνα βίαιοι, οι γυναίκες μοιράζονται μυστικά, φόβους, χαρές, πάθη, πόνους…

To αισθησιακό δράμα εποχής του Μπερτράν Μπονελό που συγκλόνισε με την ατμόσφαιρά του κοινό και κριτικούς στο Φεστιβάλ Καννών 2011 στους κινηματογράφους 19 Απριλίου 2012

Ο Μπερτράν Μονελό, στην πέμπτη του ταινία, μας ταξιδεύει στο Παρίσι της αυγής του 20^ου αιώνα και τραβά τις κουρτίνες σε ένα ερμητικά κλειστό γυναικείο σύμπαν, ενός οίκου ανοχής της αριστοκρατικής κοινωνίας. Βελούδινοι καναπέδες, κρυστάλλινα ποτήρια σαμπάνιας, υψηλή ραπτική σε ακριβά υφάσματα και έργα τέχνης υψηλής αισθητικής που κοσμούν τους τοίχους, απογειώνουν το ροκοκό σκηνικό της φαντασιακής παράστασης που στήνουν κάθε βράδυ οι γυναίκες του μπορντέλου για τους πλούσιους επισκέπτες – πελάτες τους. Μία παράσταση για εκείνους που έχουν την δυνατότητα να απολαμβάνουν την αριστοκρατική κοινωνική ζωή, με την έμφαση που αυτή δίνει στην προστασία των ιδιωτικών στιγμών και στη λατρεία των ανθρώπινων σχέσεων (φανερών ή κρυφών). Ένα σκοτεινό πάρτι, σαν σε όνειρο, που κάτω από τα ακριβά σατέν και τη ζωηρή μουσική, μπορεί κάποιες φορές να κρύβει έναν μοιραίο έρωτα, μία ανίατη ασθένεια, ή και μία επικίνδυνη διαστροφή. Στην άλλη πλευρά του νομίσματος, κάθε ερωτική νύχτα διαδέχεται με ρυθμούς σχεδόν τελετουργίας μια πανομοιότυπη πρωινή καθημερινότητα, με την προετοιμασία του φαγητού, του μπάνιου, την φροντίδα του σώματος, των μαλλιών, την επιμέλεια των φανταχτερών ρούχων και κοσμημάτων… Αισθησιακές και παράλληλα θεατρικές λεπτομέρειες ενός ρόλου που παίζουν στην καθημερινή τους ζωή γυναίκες με όνειρα, αισθήματα, φόβους και ανησυχίες. Και πάνω στο απόγειο της φαντασίωσης, ο ρομαντισμός του 19^ου αιώνα, που σέβεται τη γυναίκα και τον έρωτα, ακόμη κι όταν αυτός έχει αντίτιμο, καταρρέει και ο σύγχρονος κόσμος απομυθοποιεί όλη τη χλιδή και την έκσταση του παρελθόντος. Δεν είναι άλλωστε τυχαίος ο υπότιτλος της ταινίας («Souvenirs de la maison close»), καθώς πρόκειται για σουβενίρ, ενθύμια ενός οίκου ανοχής, μιας άλλης εποχής αλλά και της ποιητικής ατμόσφαιρας του Έρωτα που χάθηκε, χωρίς επιστροφή.